Van Montenegro naar Georgië per auto

We gaan vaak naar Griekenland. Maar eerst moet je door Albanië reizen. We geven er de voorkeur aan om dit land overdag te doorkruisen, omdat we 's nachts altijd onverwachte verrassingen hebben en we er echt niet van houden. 

We reizen via Podgorica, omdat de grensovergang daar altijd sneller en gemakkelijker is, er is minder controle en minder wachtrij. We hebben geprobeerd meerdere keren de grens langs de kust over te steken, maar elke keer hadden we er spijt van. We zijn rustig door Albanië gereisd en staken de grens met Griekenland ook rustig over. 

Het was al lang donker en het werd bijna middernacht. Trouwens, ik zocht specifiek naar een hotel met een 24-uurs receptie en natuurlijk parkeergelegenheid. Ik kon niet in slaap komen en viel flauw. Ik werd wakker van een harde klap en een luid geluid. Natuurlijk begreep ik er niets van, we gingen gewoon door, maar Vasya vertraagde. 

Het bleek dat we een of andere coyote hadden aangereden. Het was op de snelweg, de snelheid was hoog. Vasya zei dat hij zelfs geen tijd had om af te remmen, omdat het beest niet voor de auto sprong, maar er recht in. Waarschijnlijk heeft het ons gered, omdat het tegen de zijkant van de bumper botste, de koplamp en voorruit waren in orde. De bumper, bescherming en mistlamp waren beschadigd. Het is duidelijk dat we niet blij waren met zo’n avontuur aan het begin van de reis, terwijl we nog 2500 km moesten afleggen, en dan weer terug. Maar we verloren de moed niet.

De weg in Griekenland is erg mooi. Eerst de bergen, dan de zee en eindeloze velden met klaprozen en andere bloemen. De grens met Turkije is erg streng. De documenten werden 4 keer gecontroleerd. Er zijn metalen spijkers voor de doorgang en gewapende soldaten tussen de grenzen.

Voor de reis lazen we over tolwegen in Turkije. Dat ze de tolpoorten hebben afgeschaft en een elektronisch tolssysteem hebben geïntroduceerd (HGS, en er is nog een ander systeem). Om ze te gebruiken, moet je een sticker met een chip kopen en je auto registreren. Het bleek moeilijker te zijn dan het kopen van een vignet. Niet alle tankstations verkopen deze stickers.

Bij het betreden van een tolweg moet je vertragen, het systeem leest het nummer van je auto en het verkeerslicht gaat branden. Als de auto geregistreerd is en er voldoende saldo op de rekening staat, gaat het verkeerslicht groen branden. Maar als er iets mis is, dan gaat het verkeerslicht op rood en klinkt er een vervelend geluidssignaal. Nadat we een rood licht en geluidssignaal kregen, reden we verder naar Istanbul.

We kwamen Istanbul binnen tijdens het gouden uur. De koepels en minaretten van de Hagia Sophia schitterden en glinsterden van goud.

Ik was op zoek naar een hotel, zoals altijd, met parkeergelegenheid en tegelijkertijd in het centrum, zodat we niet ver hoefden te lopen. Maar zelfs hier hadden we geen geluk (op 1 mei was er een of andere demonstratie niet ver van het hotel en de wegen naar ons hotel waren aan alle kanten geblokkeerd. We reden vijf keer rond, maar tevergeefs. Uiteindelijk moesten we de auto parkeren op een andere betaalde parkeerplaats en al onze spullen in onze handen dragen. Terwijl dit allemaal gebeurde, was de zon al ondergegaan en gingen we wild op zoek naar eten. We aten geen Turks nationaal gerecht, zoals gepland, maar het was wel heel goed.

De volgende dag hadden we eigenlijk gepland om rond het centrum te wandelen en naar de Hagia Sophia te gaan. Maar het weer besloot onze plannen te veranderen en het regende de hele dag. Vanwege de regen gingen we naar een winkelcentrum, we moesten iets kopen. Vanwege het verkeer duurde alles veel langer, uiteindelijk waren we pas laat in de avond klaar. We hebben nog wat rondgelopen in het centrum, vrienden ontmoet en we hebben gedineerd met uitzicht op de moskee. Het eten beviel ons niet. Hier gold Vasya’s regel: een restaurant met een geweldig uitzicht besteedt niet veel aandacht aan de keuken, dus je moet geen culinaire hoogstandjes verwachten.

Terwijl we door Turkije reden, lazen we over de geschiedenis van dit land. We besloten dat het de moeite waard was om nogmaals naar Istanbul te gaan, maar waarschijnlijk met het vliegtuig deze keer.

Cappadocië

De volgende bestemming was Cappadocië. Wel, wie kent deze plek nog niet? Het lijkt me dat het al zo bekend is dat Phuket er jaloers op zou zijn. Ik wilde al heel lang naar Cappadocië gaan. Misschien was het vanwege de mogelijkheid om even langs te gaan (dit voegde + 4 uur reistijd toe) dat ik het idee om zo ver met de auto te rijden enthousiast omarmde. Ik sprong een beetje van vreugde omdat ik eindelijk Cappadocië zou bezoeken. Maar ik ging er niet heen voor de luchtballonnen, maar voor deze waanzinnige landschappen.

🛌 De keuze aan hotels in Cappadocië is erg groot. Tegelijkertijd is het niet noodzakelijk om in Göreme zelf te verblijven, je kunt ook in Uchisar of andere nabijgelegen steden verblijven. Maar het is in Göreme waar die geweldige hotels in de rotsen zijn met open dakterrassen met gezellige tapijten en kussens, van waaruit het geweldig is om naar de vallei en de luchtballonnen te kijken. We verbleven in @ambercavesuites.

De kamer is een echte grot in de rotsen met stenen muren. Vooral 's avonds zorgt dit voor interessante sensaties in het halfdonker met sfeerverlichting. Tegelijkertijd is alles wat je nodig hebt voor comfort beschikbaar, zowel in de kamer als in het hotel. En als je daar nog een royaal ontbijt en vriendelijk personeel aan toevoegt, wil je deze prachtige plek helemaal niet verlaten.

Overigens is er vlakbij dit hotel een prachtig uitkijkpunt vanwaar je Göreme, Uchisar en de vallei met luchtballonnen kunt zien. We hebben de ballonnen niet gezien, ze vliegen alleen bij zonsopgang en op dat moment waren we natuurlijk nog aan het slapen.

De volgende dag genoten we van het ontbijt en gingen we het natuurgebied verkennen. Er zijn veel plekken die je kunt bezoeken, zowel met een auto als met een georganiseerde excursie.

We hebben Goreme, Uchisar, Love Valley en Red Valley gezien. Ik had graag een paardrijtocht willen maken, maar we hadden beperkte tijd.

Natuurlijk is deze plek enorm gepromoot door bloggers, wat de toeristische drukte verklaart, inclusief grote groepen Chinese toeristen overal.

Kluizenaars kwamen naar dit gebied, maar op een gegeven moment vergaten ze waarom ze hier waren en hun gemeenschap groeide gewoon enorm. Ze groeven hun woningen uit in de zachte rotsen en bouwden kerken en kloosters. Er was zelfs een tijdlang een wet die het graven van gaten verbood, omdat ze het hele gebied uitgroeven. Er zijn verschillende ondergrondse steden, waarvan er nu een tot de 7e verdieping is opgegraven. De tekeningen in de kerken zijn ongeveer 1.000 jaar oud, er is niet veel van overgebleven. En de plek zelf, naar mijn mening, net als Venetië, kan binnenkort van de aarde verdwijnen. De wind en regen doen hun werk, hier en daar zie je stukken muren die zijn afgebrokkeld en scheuren. Alles valt helaas uit elkaar.

De landschappen zijn buitenaards, zelfs Marsachtig. Maar na een hele dag verschillende valleien te hebben bekeken, worden ze te veel op elkaar. Voor zonsondergang zijn we verder gereisd om de uitgestrektheid van Turkije te veroveren en naar de stad Sivas te gaan, waar we gewoon hebben overnacht voordat we de Georgische grens bereikten.

Wat te zien in Cappadocië?

De activiteit van drie vulkanen heeft dit uitgestrekte gebied bedekt met lava en as. Jarenlang hebben wind en water dit onwerkelijke kosmische landschap gevormd. Vervolgens kwamen de heremietenmonniken - de Grieken - en begonnen ‘holen’ uit te graven om erin te wonen. Er ontstonden kloosters en tegenwoordig zijn er meer dan 400 orthodoxe kerken en 5 steden (waarvan 2 bezocht kunnen worden). 

 🌿 Göreme Openluchtmuseum (Entree: 45 Turkse Lira). Hier zijn verschillende kerken te zien waarin rotswandfresco’s bewaard zijn gebleven, ongeveer 1000 jaar oud. 

 🌿 Valleys: rode vallei, liefdesvallei, derventvallei. 

 🌿 Kloosters en individuele kerken. De toegangsprijs is ongeveer 5 Turkse Lira. Sommige plaatsen bieden een zaklamp aan en je kunt de kloven tussen de kamers beklimmen. 

 🌿 Uchisar is de grootste rotsstad. Toegangsprijs: 9 Turkse Lira. We hebben deze plaatsen bezocht, maar er zijn er nog veel meer. Het gebied is groot genoeg om te verkennen.

We arrived in Sivas, and although the road wasn’t very good, it felt much better compared to the roads in Georgia. It turns out that the Silk Road passed through this area, and the city itself is ancient, like many others in the region. It’s incredible to think about how they navigated this challenging terrain with trade caravans. 

 In Turkey, there are many cameras on the roads and military checkpoints with armed soldiers. There are also police car installations with flashing lights, although they are fake. On the highways, people don’t pay much attention to the speed limit, so we comfortably drove at speeds of 160-200 km/h, only slowing down in front of the cameras. 

 The 4-star hotel was decent, but they refused to serve us food because there was a children’s party in the restaurant. We ended up finding a liquor store (surprising for Turkey) run by a friendly German owner. With some difficulty, we discovered a place to eat. It turned out to be the most delicious meal we had in Turkey, and it only cost $12. The restaurant had a peculiar setup with a large dining room and an open kitchen. The menu was a small leaflet. We ordered kebab and requested a salad, but to our surprise, the table was filled with various plates of snacks, including sauces, cucumbers, and other vegetables. The kebab itself was outstanding. The staff was amazed that we were from Russia and dining at their establishment.

The border crossing into Georgia was an interesting experience as it was the first time I had to go on foot while leaving the car behind. Usually, you stay in the car during the entire process, but this time there were different rules. The pedestrian path was quite long, and I was a bit anxious about getting lost since I had no means of communication. I also wanted to stamp for a tax refund (Tax-free), but it turned out to be an impossible task. After waiting for a while, I realized it wouldn’t be possible, so I gave up and proceeded, hoping for an easier experience at the Turkey-Greece border.

 At passport control, the Georgian officer examined my documents carefully, seeming unfamiliar with Montenegro. He scrutinized my Schengen visa under a special magnifying glass and rubbed it with his finger, although I wasn’t sure why he found it so intriguing. Vasya, on the other hand, had some difficulties with the customs officers. They seemed puzzled by a Russian entering through the Turkish border in a car registered in Montenegro, which didn’t fit their usual expectations. The process was lengthy, and the counters were uncomfortable. Vasya had to stand on a pipe and stretch on his tiptoes to reach the customs officer through the window. The officer took his time, inspecting the insurance and trying to find a power of attorney in the document. Eventually, we managed to clear the control, but we discovered that we needed to purchase an expensive insurance policy that we hadn’t anticipated.

Hoera en hier zijn we in Georgië, we gaan naar Batumi. Een leuke stad die een dubbelzinnige indruk achterlaat vanwege de ontwikkeling: oude aftandse Sovjet-panelen naast spiegelende wolkenkrabbers die 's nachts als een kerstboom fonkelen. We hadden één nacht, huurden een appartement. Het was moeilijk om te settelen, er was enige verwarring. Maar daarna maakten het Georgische eten en de wijn goede mensen van ons. De volgende dag hebben we echte Georgische Adjarian khachapuri geproefd. Maar voor mij bleek het te vet en vullend, ik kon niet eens de helft op. We liepen langs de kade. Toch kan de Zwarte Zee niet tippen aan de Adriatische Zee. We bezochten het oude deel van de stad. Je kunt het in één dag bezoeken.

Wat ik nog wil opmerken: een grote en lange boulevard is ideaal om met kinderen te wandelen, maar ook voor volwassenen; interessant en zeer mooi oud gedeelte van de stad. 

Maar wat betreft bezienswaardigheden, hier is een lijst samengesteld: 

🎡 Reuzenrad

🔸 Toren van het alfabet

🚡 Kabelbaan Argo

🔸 Kerk Sameba

🔸 Skybar in een van de hotels Seraton of Reddison

🔸 Botanische tuin

🔸 Park van 6 Mei

🔸 Dolfinarium

🔸 Zingende fonteinen

🔸 Piazza plein

🔸 Plein van Europa

🔸 Centrale kathedraal

🔸 Primorsky Boulevard, standbeelden van Nino en Ali

🔸 Centrale koopman

@ihome.ge raadde enkele restaurants in Batumi aan, misschien heb je er iets aan: 

🔹 Retro

🔹 Lagoon

🔹 Khinkali in München of Tavaduri

🔹 Shemoikhede Genatsvale

🔹 Acharuli Sakhli (Adjaraans huis)

🔹 Meer trendy plekken: Terrasa Askaneli, Bern, PortOdessa, Heart of Batumi

Daarna maakten we een stop in Borjomi. Dit was mijn eerste ervaring als blogger in ruil voor een verblijf in een hotel. In eerste instantie was ik op zoek naar een hotel in Kazbegi hiervoor, maar dat lukte niet. Achteraf gezien was het misschien maar beter ook, want het is niet zeker of we met onze auto daar goed zouden kunnen komen. 

 In Borjomi was er op een of andere manier een leuke sfeer in de Sovjet-stijl. We bleven genieten van het heerlijke Georgische eten. Op een gegeven moment was ik al moe van het fotograferen van alles, dus de hoeveelheid foto’s werd steeds kleiner. Ik wilde gewoon even uitrusten.

🔸Waarom hierheen gaan?

🌸Je kunt even langs komen voor een korte wandeling van een paar uur: bekijk het Romanov-paleis, maak een wandeling in het centrale park, neem een bad in de zwavelbaden, maak een ritje met de kabelbaan en probeer natuurlijk Borjomi rechtstreeks uit de bron. Vergeet ook niet om een potje dennenappeljam mee te nemen.

🌿Of voor herstel. Mensen komen hier al eeuwenlang voor waterbehandelingen. 

💦Borjomi-water bevat veel zouten en mineralen die gunstig zijn voor het lichaam. Ondanks het verschil in geur en smaak tussen het water uit de bron en uit de fles, is de samenstelling van het water hetzelfde en is deze sinds 1830 niet veranderd. In de fles is het misschien meer bruisend, maar het ruikt sterker uit de bron. Mensen drinken niet alleen water, maar nemen er ook baden in. In het centrum van Borjomi, tegenover het park, is het Crowne Plaza Borjomi hotel met een groot wellnesscentrum. Onbeperkte toegang tot een groot zwembad en stoombaden, kleurentherapiekamers met watermatrassen (dit is erg gaaf) voor ontspanning krijg je gratis bij het boeken van een van de kamers. Dit was een aangename verrassing voor ons.

Het eerste wat ons opviel was dat het hotel zich bevindt aan de oever van de rivier, vlak voor de ingang van het centrale park. Ik vond het interieur en de gebruikte materialen erg mooi - ik houd van de combinatie van bruin leer, hout en glas. De kamer was enorm en zeer licht, met een prachtig uitzicht op de rivier. Maar Vasya vond de wijnbar meer leuk, waar we 's avonds onze eerste proeverij van Georgische wijnen hadden (oh, hoeveel we er nog meer hebben gehad)).

💧En trouwens, de bron met vers Borjomi-water bevindt zich rechtstreeks op het terrein van het hotel - er is geen reden om ergens anders naartoe te gaan en in de rij te staan.

Offtopic over Georgische wijnen

🍇Het grootste deel van de wijngaarden bevindt zich in de regio Kakheti. Georgiërs hebben hun eigen wijnproductietechnologie met interessante nuances. Sinds de oudheid worden druiven met de voeten geplet, en nu, trouw aan de oude technologie, doen ze dit ook, maar natuurlijk niet bij alle wijn. Alles blijft samen met de schillen en takjes fermenteren, wat interessante, meer pittige tonen aan de drank geeft. De fermentatie vindt plaats in speciale kleivaten die kvevri worden genoemd. Ze worden in de grond begraven, waardoor een stabiele temperatuur van 14-16 graden wordt verkregen. Het rijpen duurt 3-4 maanden, met af en toe roeren, waarna de droesem wordt gescheiden en overgegoten in een andere kvevri of eikenhouten vaten voor verdere rijping.

Bijzonder interessant is de technologie voor het maken van halfzoete wijn, waar ze je niet over zullen vertellen bij wijngaarden in Europa, omdat dit soort wijn daar niet wordt gemaakt. Bijvoorbeeld, de bekende Kindzmarauli en Khvanchkara zijn vertegenwoordigers van halfzoete wijn. En nee, in een ideale wereld zou er geen suiker aan toegevoegd moeten worden. Druiven in speciale gebieden rijpen langer en nemen meer suiker op, ze worden in de late herfst geoogst. Zonder fermentatie toe te staan (totdat de bacteriën alle suiker hebben opgegeten), wordt de fermentatie gestopt door de temperatuur te verlagen tot net onder 0 graden. Vervolgens moet er een complex proces plaatsvinden van het filteren van gist en ongefermenteerde producten. Deze drank is extreem instabiel. Het is haast overbodig om te zeggen dat het vrijwel onmogelijk is om zo’n wijn thuis te stabiliseren. Tegenwoordig worden er technologieën en conserveermiddelen gebruikt, evenals ultraviolette en infrarode straling. Zulke wijnen kunnen niet goedkoop zijn, anders wordt er simpelweg suiker aan toegevoegd.